Miejsce zwane domem

Tytuł: Miejsce zwane domem

Autor: Ewelina Skiba

Gatunek: obyczajowa

Wydawnictwo: Novae Res

Liczba stron: 260

Data wydania w Polsce: 2015 r. (przedpremierowo)

Okładka: miękka ze skrzydełkami

Cena z okładki: 29 zł 

Ocena: ★★★☆☆

Jest rok 1976. Marysia Sidło wkracza właśnie w wiek dorosły. A właściwie – zostaje w niego brutalnie wrzucona. Odprawiona z domu, znajduje się sama w obcym mieście, zostawiona na pastwę losu. Jej jedyną szansą na przeżycie jest znalezienie kogoś o dobrym sercu, kto zechce przygarnąć młodą dziewczynę bez wykształcenia, doświadczenia i miejskiej ogłady. Czy Marysi uda się znaleźć nowy dom? Historia opowiedziana na kartach tej powieści w prosty i szczery sposób pokazuje nam, jak ważne jest posiadanie własnego miejsca na ziemi. Skłania również do refleksji, jak istotne są więzi rodzinne oraz ciepło okazane drugiemu, często bezbronnemu, człowiekowi.

Szczerze mówiąc, liczyłam na historię, która nada zbliżającym się świętom trochę magii. Niestety, niewiele jest tutaj o domowym cieple. Co dziwniejsze, jeszcze mniej czytamy o tytułowej bohaterce. Poznajemy ją przez kilka pierwszych stron, a później jest tylko delikatnym dodatkiem w niektórych scenach. W pewnym momencie w ogóle znika. 

Zagłębiamy się jednak w rodzinne sprawy Plichów. Małgorzata i Paweł mają siódemkę adoptowanych dzieci. Muszą jednak pożegnać się z Agnieszką i Witkiem, którzy są poważnie chorzy. Cała historia jest jednak opisana powierzchownie. Autorka starała się opisać jak najwięcej wątków. Niestety. Skończyło się na tym, że nie wiemy co stało się z Agniesią i Witkiem. Sytuacja rodzinna Marysi stoi pod znakiem zapytania, a wątek miłosny znika szybciej, niż się pojawia. Na domiar złego, wszystko porozrzucane jest w w latach. Czytamy o 1978 roku, a w kolejnym rozdziale mamy już rok 1982... 

Wątek Filipa pojawia się niespodziewanie. Trochę tak, jakby pani Skiba stwierdziła, że książka jest za krótka. Gdzieś w połowie opowieści przemieszczamy się z Warszawy do rodzinnej wioski Marysi i znów powierzchownie czytamy o sytuacji kalekiego mężczyzny. Historia urywa się, gdy Filip poznaje tytułową bohaterkę i wszystko pozostaje bez odpowiedzi...

Książka ma potencjał, ale autorka chciała zbyt dużo, a pisała zbyt mało.