PAPIEROWE POCAŁUNKI

Tytuł: Papierowe pocałunki

Autor: Patrycja Koza

Seria: brak

Gatunek: obyczajowa

Wydawnictwo: Novae Res

Liczba stron:160

Data wydania w Polsce: 2016 r. (przedpremierowo)

Okładka: miękka

Cena z okładki: 24 zł 

Ocena: ★★★☆☆

Polska prowincja, rok 1965. Młodziutka Zofia, uczennica ostatniej klasy liceum pedagogicznego, poznaje nieco starszego od siebie kuzyna przyjaciółki. Młodzi zakochują się w sobie i zaczynają snuć plany wspólnego życia. W 1967 roku Janusz otrzymuje powołanie do wojska, a Zofia spodziewa się dziecka. Gdy biorą ślub, Janusz odbywa służbę wojskową. Ich wspólne życie to odtąd przede wszystkim korespondencja i krótkie chwile spotkań podczas urlopów męża. I z listów właśnie, tych z czasów narzeczeństwa i tych pisanych w okresie służby wojskowej Janusza, uzupełnionych o korespondencję z innymi członkami rodziny, składa się ta opowieść o młodym małżeństwie, borykającym się z codziennością peerelu lat sześćdziesiątych.

Jedno z ulubionych powiedzonek mojej mamy brzmi: ''Ładna miska jeść nie da''. Wiele razy słyszałam to przy przedstawianiu chłopaka lub przyjaciół i myślę, że ta życiowa mądrość idealnie opisuje tę książkę.

Opis mnie nie zachwycił. Lata siedemdziesiąte i peerel... Nie lubię książek wojennych i tych, których akcja rozgrywa się dość dawno temu. Jestem dzieckiem Internetu, przyznaję się, a czasy bez telefonu są dla mnie irracjonalne. Ale. Przemogłam się z jednego powodu. ''Papierowe pocałunki'' mają chyba najpiękniejszą okładkę, jaką w życiu widziałam w wydawnictwie Novae Res. Prześcignęły nawet ''Gałęziste''.

Książka opowiada o młodziutkiej Zofii i jej relacji z Januszem. Po jakimś czasie znajomości biorą ślub, a Zofia zachodzi w ciążę. Niestety. Jest to czas, w którym ukochany musi ją opuścić i pójść do wojska. Dopiero wtedy zaczynają pisać do siebie listy...

To nie jest ''Napój miłosny'' Schmitta, ale opowiadanie też nie. Chyba to najbardziej mnie razi. Kilkadziesiąt pierwszych stron to opowiadanie, a później już tylko listy. Niekiedy Patrycja Koza wtrąci kilka zdań pisanych prozą i na tym się kończy. Brakowało mi tutaj akcji, opisów i głębszego wniknięcia w sytuację. Po jakimś czasie same listy zaczęły mnie nudzić, ponieważ małżonkowie nie wymieniali się jakimiś zaskakującymi wiadomościami.

Rozumiem, że to książka opisująca prawdziwe wydarzenia, ale odrobina emocji nie zaszkodziłaby.